Ostatnia sobota lata

W sieci można znaleźć informację, że napełnione helem foliowe balony unoszą się w powietrzu maksymalnie do miesiąca. Wczoraj rano na podłogę opadł jeden z urodzinowych balonów, które Julka dostała od nas jeszcze w styczniu. Cieszył oczy prawie trzy kwartały, by w końcu poddać się upływowi czasu i gazu ;-) Na każdą rzecz kiedyś przychodzi pora i nic nie jest dane na zawsze, a jesień stojąca w progu doskonale wpisuje się w te rozmyślania. Jak co roku ;-)

Faces Juan Brufal

Wczoraj też, wycieczką do stolicy, rozpoczęliśmy nowy sezon teatralny, chociaż Bogiem a prawdą w tym roku właściwie nie zrobiliśmy sobie wyraźnej wakacyjnej przerwy. Jeszcze w lipcu zajrzeliśmy do Teatru Dramatycznego na zjawiskowe "Kinky Boots", a końcówka sierpnia przyniosła odwiedziny w multipleksie na fenomenalnej, zapadającej w pamięć retransmisji ponadczasowej sztuki Tennessee Williamsa "Tramwaj zwany pożądaniem". Obydwa spektakle polecamy Waszej uwadze.

Warszawa przywitała nas słoneczną, zachęcającą do spacerów aurą, ale kierowani głodem sobotnie odwiedziny zaczęliśmy od wizyty w kultowym barze mlecznym "Prasowy" ;-) Pod sygnowaną przez Papcia Chmiela grafiką Tytusa, w przystępnych cenach napełniliśmy brzuchy po podróży, a następnie spacerowym krokiem udaliśmy się do Łazienek posłuchać, jak rośnie trawa i szumią drzewa. Ilekroć jesteśmy w okolicy i pogoda na to pozwala, staramy się wygospodarować chwilę na błądzenie parkowymi alejkami. Umysł się resetuje, hałas miasta filtrowany jest przez drzewostan, a czasu nie odmierzamy sekundami, ale rytmem Julcinych kroków. A Jej zwykle się nie śpieszy ;-) Od osiemnastu lat idziemy w tempie, który narzuca Julka i jesteśmy oswojeni z myślą, że szybciej wcale nie potrzeba ❤️

W drodze powrotnej do hostelu, zupełnie przypadkowo natrafiliśmy na urodzinową wystawę Instytutu Szwedzkiego poświęconą Pippi Långstrump. Dokładnie w 1945 roku ukazała się pierwsza książka z jej przygodami i w tym roku bohaterka kończy 80 lat. Jeszcze kilka lat temu czytałem Julce i Zosi "do poduszki" o przygodach tej niezależnej dziewczynki. Może okrągły jubileusz jest dobrym pretekstem, by sięgnąć po książki Astrid Lindgren ponownie?

Wisienką na torcie naszej sobotniej wycieczki i głównym powodem wizyty w stolicy były kupione prawie rok temu bilety na polską premierę musicalu "Beetlejuice" w Teatrze Syrena. Spektakl oparty na pomyśle i filmie Tima Burtona z 1988, zadebiutował na Broadwayu trzydzieści jeden lat później. Nad Wisłą (dosłownie) - tydzień temu. Bawiliśmy się doskonale! Najbardziej podobało nam się... wszystko! Tam nie ma słabych momentów. Wszystko jest na swoim miejscu. Ocena jest oczywiście mocno nieobiektywna, bo primo kochamy musicale, secundo estetyka burtonowska jest nam bliska od lat, a powiedzieć, że spektakl podlany jest sosem upichconym w kuchni mistrza groteski, to nic nie powiedzieć. On dosłownie nim ocieka. Absolutny światowy poziom pod każdym względem. To również przyczynek do rozmowy z naszymi nastolatkami o śmierci, żałobie i stracie - tematach raczej na co dzień nieeksploatowanych - ale z tym poczekamy, aż emocje trochę opadną.

Julia Totoszko i Marcin "Sosna" Sosiński, duet perfekcyjny.

Eddie Perfect byłby dumny ;-)

To jest spektakl, który należy obejrzeć więcej niż jeden raz. Może nawet trzy razy ;-) Dla nas kolejną okazją będzie premiera chorzowska w Teatrze Rozrywki, w maju przyszłego roku - to koprodukcja obydwu teatrów. A trzeci raz? Hmm... W Hudební Divadlo Karlín w Pradze też aktualnie wystawiają "Beetlejuice'a". Z całym szacunkiem dla naszych południowych sąsiadów - po czesku może być tylko śmieszniej ;-)

Descriptio Mundi Feriarum

Wakacje dobiegły końca, a i samo lato powoli zaczyna pakować walizki, by niebawem ruszyć w coroczną wyprawę na drugą stronę równika. Można by się przyczepić, że w tym roku ciepłych dni było jak na lekarstwo, że w akwenach woda za zimna, a zimne napoje - nomen omen - za letnie. Tylko po jakie licho? W przyszłym roku znów powitamy banitę z otwartymi, bladymi po zimie ramionami i nikt nie będzie pamiętał ubiegłorocznej aury.

W każdym razie dla nas słońca było w sam raz i podładowaliśmy akumulatory, ciesząc się sobą i tym, co przynosiły kolejne wakacyjne dni. Na stole królował bób z czosnkiem i koperkiem oraz kompot truskawkowy, a spiżarnia cierpliwie przytulała kolejne szklane zastępy marynat, przetworów i wszelkiej maści darów lata. Będziemy po nie sięgać, gdy zrobi się naprawdę zimno. Naturalnie rozkosze podniebienia nie były wszystkim, co tegoroczne wakacje miały do zaoferowania. Znalazł się czas na samotne górskie wędrówki i na wycieczki - mniej lub bardziej krajoznawcze - w szerszym gronie. Poświęciliśmy bite godziny ciesząc oczy wakacyjną lekturą, ale nie zabrakło również flirtu z dziesiątą muzą. Sezon ogórkowy jest dobrym czasem na takie awanse. Szlifowaliśmy samodzielność na obozach i warsztatach adekwatnych do zainteresowań oraz wykuwaliśmy solidne podwaliny pod najbliższe miesiące na cyklicznym turnusie rehabilitacyjnym. To stały element wakacyjnego odpoczynku, który chociaż sam w sobie z relaksem nie ma nic wspólnego, zawsze niesie obietnicę stabilizacji, spokoju i wytchnienia od codziennych ograniczeń umysłu i ciała w najbliższej przyszłości. Nie do przecenienia. Fundamentalna składowa nie tylko lata, ale roku kalendarzowego w ogóle. Udało się nam również odwiedzić jeden festiwal, spiąć teatralną klamrą początek i koniec wakacji oraz przestąpić próg wyjątkowej galerii, by nasycić duszę owocami wyobraźni ukochanego twórcy. Wrażenia niezapomniane, jak i całe lato.

Marcin Kołpanowicz 

Wczoraj Julka przyniosła mi wyciągniętą ze szkolnego plecaka zagubioną laurkę: wszystkiego najlepszego Tato! To dla Ciebie! Na Dzień Ojca! Ucieszyłem się oczywiście. Po pierwsze z prezentu, po drugie, że niespodzianka nie okazała się czerwcową kanapką w śniadaniówce ;-) Takie porządki w tornistrach przed wrześniem oznaczają nowy rozdział i nowe wyzwania. Jesteśmy gotowi ;-)